RAUF RAHMETE DOST

 

     Yaşı kırkı bulmak, insanın yeterli olgunluğa erişmesi demek olmayabilir. Bunun üzerine gelen sağlıklı, dinç babanın ani vefatı insanı derinden sarstığı ve hüzne boğduğu kadar olgunlaşmayı da getirir. Yaşının ilerlemesine rağmen olgunlaşmamakta direnen evlat, babanın dünyayı değiştirmesi karşısında mecalsizdir.

     “Babam iyi insandı” sözü kişinin hayatını babasına borçlu olması gerçeği yanında çok sathi kalır. “Babam yanlışsız adamdı” demek de doğruyu ifade etmez. Çünkü babalar yanlış yapabilir. Ancak bu yanlışlar babaların iyiliğine, merhametine, güzelliğine, bir ömür çocuklarının üstüne titremişliğine halel getirmez.

     Kumaşı iyi dokunmuş bir babanın çocuğu olduğunun bilincinde olarak hayata farklı bakar insan. Babam hayatını itina, estetik, ahlak, inanç, gayret üzerine kurmuştu. O; zatına hoşça bakmasında gösterdiği itina, tavrında gözlenen estetik, insanlarla ilişkilerinde dayandığı ahlak, inanç temelli bir yaşantı, rızkını kazanmak uğrunda gösterdiği gayret ile hatırlanacak.

     Çocuklarına yaklaşımında bir eğitimci hassasiyeti gözlenirdi. İlkokulun ikinci yahut üçüncü sınıfındayken heceleyerek okuduğumu gördüğünde kitabı eline alıp akıcı bir şekilde okuyarak “bundan sonra böyle okumalısın” deyişi hala kulaklarımda. Yine ilkokulda arkadaşlarla ders çalışırken sorularımıza içtenlikle verdiği cevaplar hatırımda.

     Çocuklarıyla kurduğu ilişkinin ölçülü bir mesafeye tabi olduğunu söylemek gerçeğe uygun düşer. Bu mesafenin ilerleyen yaşlarda azalarak bazı çocuklarıyla daha senli benli, şen hale dönüştüğü görülse de genel olarak korunduğunu söylemeliyiz. Çocuklarıyla ilişkilerinde koruduğu mesafenin faydası ailedeki sorunların fazla büyümeden çözülmesinde etkili olmuştur.

     Babasız büyümüş olması, bir baba olarak çocuklarına yaklaşımında belirleyici olmuştur. Çocuklarını koruyup kollamasında, onlara ilgisindeki yoğunlukta bu durumun payı büyük olsa gerek. Bir defasında, hakkında kötü bir rüya gördüğü çocuğunu babalık sezgisiyle başına olumsuz bir şey gelebilir endişesiyle dikkatli olması yönünde uyardığına şahit olmuştum.

     Dinine bağlılığının babamın ayırıcı bir vasfı olduğunu söylemenin yeri. Dine bağlılığını, dini yaşama geçirmesini çocukları için bir tür eğitime dönüştürmüştür. Ancak bu durum “şöyle yap, böyle yap” tarzında söylemekle sınırlı değildi. Daha çok yaşayarak örneklik etme şeklindeydi. Çocukluğumuzda kardeşlerimle sabahlara kulaklarımızda babamın zikir ve dualarıyla uyanırdık.

     Babam hayatını çabukluk üzerine kurmamıştı. Ona göre bir işin süratle yapılıp bitirilmesi değil; doğru, özenli, eksiksiz bir şekilde yerine getirilmesi önemliydi. Günlük işlerini yaparken de ibadet ederken de bu durum değişmezdi. İşini yüzden savma yaparak bir an önce bitirme eğilimi babamın tavrına uygun düşmezdi. Bu şekilde işine özen gösterme, vakit alsa bile doğrusunu yapma çabasının onun için yıpratıcı olduğunu söylemeliyiz. Çünkü aynı tavrı etrafından bekleyip de görememek kendisini çoğu zaman yıpratmıştır.

     Babamın ilkeli duruşunu da buraya not etmeliyiz.  İlkelerinin yara aldığını gördüğünde ise işi kavgaya vardırmaktan geri durmamıştır.

     Geniş alnının aydınlığı, kendinden emin haliyle çevresindekilere güven aşılayan yürüyüşü, yürürken dikkatini çevreden koparıp sadece önüne bakması ile hatırımızda olacak.

     Babamın ebediyete göçmesiyle içimize çöken hüzün, koskocaman eksilmişlik duygusu gönülden duaları ayaklandıracak. Hep dualar boy verecek içimizde. Allah Teala’ya her yakarışta ona rahmet, ona af, ona bağışlanma, ona mağfiret dileği gelip en başına konacak dualarımızın. Rauf ismi, rahmeti gazabını kuşatan er-Rauf’a yönelen merhamet dileği/dilekçesi olacak. Unutulmazlığı hem dualarımıza hem hafızamıza damga vuracak, güzellikleri hareketlerimize yön verecek inşallah.