KENDİ HAKKINDA SUSKUN

     Kimi insanlarla pek çok konuda konuşmak, farklı alanlarda fikir alışverişinde bulunmak kolaydır; ta ki söz kendilerine gelinceye kadar. Kendi hakkında sır vermeyen, söz konusu kendisi olduğunda ketum kalmayı yeğleyen insanlar vardır. Buna sıra kendinden söz etmeye geldiğinde konuyu değiştirmeyi tercih edenlerle kendisi hakkında konuşmak için ilk hareketi karşısındakinden bekleme çekingenliğini gösterenleri de eklemeli. 

     Tevazuun göstergesi sayılabilir mi bu suskunluk? Gururdan kaçınmak için kişi kendi hakkında konuşmaktan geri mi durmalı? Kendini övme boyutuna varmadıkça gururdan söz etmek doğru olmaz. Ahlaki bir erdem olmakla birlikte tevazu kendini insanlardan yalıtmaya varacak bir suskunluğa mazeret teşkil etmez. Çoğu kere kendi hakkında suskun kalmak bir korunak arayışının sonucudur.  Kendini ele vermek istemez kimse. Bu durum her zaman suçlu olmaktan, başkalarının bilmediği günahların açığa çıkması korkusundan kaynaklanmayabilir. Uzaktan bakıldığında büyük eksiklik gibi görünen oysa insan olmaktan gelen, onsuz insanlığın bile yitebileceği tabii yönlerden yani insani zaaflardan kaynaklı olabilir daha çok. Zaafları saklama kaygısının yönelttiği bu tavırlar nedeniyle kişinin dışa karşı bir korunak arayışı içinde olması yadırganmamalı. Yanlış olan kişinin bu korunak ihtiyacını sınırında tutmayıp oldukça yaymasıdır. Mahremiyeti muhafaza etmek, özeli korunaklı kılmak yanlış değil, hatta gerekli bile olabilir. Ancak mahremiyetin sınırları olsa gerek. Kişiliğin açıklanabilir pek çok yönü vardır; öyle ki bu açıklanma sayesinde inkişaf etme imkânı doğar.

     Baba ile çocuk arasında, iki arkadaşın ilişkisinde yahut hayatın paylaşıldığı diğer durumlarda yakınlaşmayı engelleyen, insanı kendi hakkında suskunluğa iten önemli bir etkenin kişinin kendini saklama kaygısı olduğunu söylemeliyiz. Bir hareketin içinde bulunup kişiliğini ele vermekten özenle kaçınan kimseler hakkında samimiyet şüphesinin doğmasını ise normal karşılamalı. İnsan bir katalizör olamaz; insanlarla hemhal olmak bir tür alışveriştir, kişiliğimizden veririz karşıdakinin kişiliğinden aldıklarımız olur. Karşıdakinden bir şey almasak da bu durumdan zararlı çıkmayız. Öyle ki verirken kayba uğranılmayan tersine insanı zenginleştiren bir alışveriştir bu.

     İnsanlar arasına duvarlar örülü.  İnsanlar aralarında duvarlar yükseltmekle meşguller. Bir parçası olduğumuz toplumdan bize miras kaldığı kadar aynı zamanda kendi eserimiz bu. Sahtelik, duyarsızlık, bencilik bu ortamda ürüyor. Kişiliğini ele vermekten kaçınma sahtelik üretiyor. Duyarsızlık her şeyden önce yanıbaşımızdaki insanla yakınlaşmaktan imtina etmek kaynaklı olabilir. Tanımadığımız insanlara karşı bencilleşiveriyoruz kolaylıkla. Görünen o ki aralarındaki bağları sağlamlaştırmak için çaba harcamak yerine insanlar aralarında duvarlar yükseltmek için harç taşımaya yatkınlar.             

     İnsanlar aralarındaki sıcaklığı olması gereken seviyede tutmaya çabalarken, içtenliğin ciddiyetsizliğe dönüşmesinden sakınırken,  karşılıklı sorumluluk üstlenmenin birbirine yük olmakla sonuçlanmaması için gayret ederken; sıcaklık, içtenlik ve sorumluk üstlenmenin de kişiliklerini birbirine açmakla ve içten pazarlıklı olmayan yakınlaşmayı sağlamakla gerçekleşebileceğini sürekli hatırda tutmalı.

     İnsanı nesneler dünyasındaki bunalmışlığından çekip çıkaracak arkadaşlık, dostluk hemcinsi ile kuracağı irtibat sayesinde imkân dâhiline girer. Kişi ancak bir başka kişiye, ardından başka kişilere kendini açmak suretiyle sıkıntıdaki ruhunu feraha erdirmede mesafe katedebilir. Yalıtılmış dünyamızdan başka dünyalara kapılar açarak elde edilecek ferahlıktır ki felaha erdirecek yolun başlangıcı olabilir. Elbette her an konuşabilir bir suskunluk her an susabilir bir konuşurluktan yeğdir.