İHTİYAÇ HİSSETMEK

     İster bir yakınımız ister bir arkadaşımız olsun, birine ulaşmayı ne zaman düşünürüz? Birini aramak için harekete geçmeye sebep nedir? Maddi bir gerekçe olmadan biriyle görüşme isteği içimizde ne zaman uyanır? Biriyle dertleşme arzusunu kendimizden mi yoksa karşımızdakinden mi kaynaklanarak duyarız? Kendi derdimiz, karşımızdakinin derdi yanında ihmal edilmeli mi?  Hangi durumda ahlaka daha yakın durmuş oluruz? Bu sorular çerçevesinde biri/leri/ne ihtiyaç hissetmenin gerekçesi üzerinde düşünme yoluna koyulabiliriz.

     İrtibat kurduğumuz kimseye “bana ihtiyacın olabileceğini düşündüğüm için seni aradım” demekle “seni aradım çünkü sana ihtiyacım var” demek bizi farklı yerlere konumlar. Bunlardan ilkine düşünceli, ikincisine bencilce bir davranış demek doğru bir değerlendirme gibi görünüyor. Oysa ilkinde gözetme varsa ikincisinde değer verme söz konusu. Birine değer verme, onu gözetmenin üstünde bir anlam taşır. Gözetme olumsuz anlam içermese bile değer vermenin gerisinde kalır. Birini gözetirken bir hiyerarşi devreye sokulmakta birine değer verirken ise konumlar eşitlenmektedir. İnsanlar arasındaki sahici irtibatın gözetmekten çok değer vermekle sağlanacağını söyleyebiliriz.

     Biriyle irtibata geçme gerekçemiz aynı zamanda onunla olan bağımızın gücünü ortaya koyar. Kardeşimizle yahut arkadaşımızla aramızdaki bağın sağlamlığını böylece test edebiliriz. İnsanlar arası ilişkilerin samimiyetinden bu vesileyle söz edilebilir.

     İnsanın insana ihtiyacı olur. Birilerine ihtiyaç hissetmek müstağnilikle alakayı kesmek demektir. Aciz olduğumuzun bilincine varmanın işaretidir. İnsan dünyada bulunmakla büyük sorumluluklar üstlenmiştir. Bu ağır sorumlulukların altından kalkmak isterken her adımda tıkanmayla yüz yüzedir. Tıkanıklığı aşmak için harekete geçmek birilerine ihtiyacı gündeme getirir. İnsanın "artık kimseye ihtiyaç duymuyorum" diyebileceği bir aşama yoktur. Böyle diyebilmek insanlığından ödün verme, giderek vazgeçme anlamı taşır. Mesela kendini bir taş olarak kabul etmekle eşdeğer bir durumdur. Oysa insanlığımızı sürdürmemiz ancak ihtiyaç hissini kaybetmemekle mümkün.

    Birilerine ihtiyaç hissetmek birilerinin de bize ihtiyaç duyabilecekleri gerçeğini iptal etmez. Birilerine ihtiyaç hissetmek büyük dairedir, birilerinin bize ihtiyaçlarının olabileceği ise küçük dairedir. Küçük daire büyük dairenin içindedir. Birilerine ihtiyaç hissini öne almakla birilerinin de bize ihtiyaç duyabileceği ihtimalini kabullenmiş oluruz. Böylece insani hasletler bakımından derece kesbetme imkânı doğar. İnsanın terakki, tekâmül imkânı gördüğü tarafa yönelmesiyse kısmetinin kesilmediğinin kanıtıdır. İnsanın kendini yukarılara çıkaracak tutamaklara bırakmamacasına yapışması otraya koyabileceği en doğru tavır olsa gerek.    

     İnsanın dünyasının sınırları insanın dünyayla kurduğu bağla şekillenir. İnsanın dünyayla kurduğu bağ insanın dünyasının genişliğinden etkilenir.  İnsanın dünyası kendisinden ibaret olmayıp ailesini, arkadaşlarını, toplumu dışarıda bırakmaz. İnsanın, ailesi, arkadaşları ve toplumla var olan irtibatı çıkar esaslı değildir; daha çok mecburiyete dayanır. Başka seçenek yoktur insanın önünde. Bu mecburiyet sayesinde ayakta kalmayı başarır insan, sadece ayakta kalmak değil insan kalmak da bu sayede mümkün. Ruh sağlığımızı bu mecburiyete borçlu olduğumuzu söyleyebiliriz. Bu mecburiyeti kendisi için üretken ve canlı kılmak insana kalmıştır.

    Birinin acısını dindirmeye uğraşmak kendi yaralarımızın sağalmasına yardım eder. Yalnızlıktan kurtarmaya çalıştığımız kişinin dünyasıyla zenginleşiriz. Korkularını kırmaya yeltendiğimiz kimse cesaretimizi uyandırır. Sıkıntıyı yenmesi için didindiğimiz kimsedir huzura ermemize vesile olan. Ancak bilgilendiren bilge olmaya adaydır. Yaralarımızın sağalması peşindeysek, dünyamızın zenginleşmesi arzusundaysak, korkudan cesarete ermekse niyetimiz, bir parça huzursa aradığımız, bilgelikten pay almak emelindeysek yapılması gereken bizi birilerine ulaştıracak yolu bularak o yolda yürümektir.