Bir süredir her hafta dört günümün üç saati şehirle köy arasında yolculukla geçiyor. Köyde geçen çocukluğumdan aşina olduğum tabiatla tekrar yüz yüzeyim böylece. Taş, toprak, vadi, ağaçlar, otlar ve diğer unsurlardan oluşan tabiatla aramda gecikmeden bir yakınlık, bir sıcaklık doğuyor. Vadi boyunca uzayan kaya tabakaları hem eskinin hem kalıcılığın işareti. Bu kaya tabakaları kadar tepelerin üzerindeki kaya kütlelerinin ayakta ve yalnız duruşları da dikkati çekiyor. Tabiatta sabahın erken saatlerindeki kül renginin donukluğu yerini güneşle birlikte beyazın, sarının parlaklığına bırakıyor. Tabiat bir güzellikten mi yoksa sert bir gerçeklikten mi haber veriyor? Bazen güzelliğin nefesini kesen sert bir gerçeklik bazen gerçekliği yumuşatan güzellik karşısında kalıyoruz. Güzelliği ağır basan gökyüzü, tabiat bütününe dahildir. Göğü fark etmek için kafanızı kaldırmanıza gerek yok. Göğün maviliği ile yerin griliği yahut hakiliği buluşuyor. ...
asfalta öfke göğe merhaba